اِژدهای باکلاس

تازگی ها یک اژدها به محله مان اسباب کشی کرده که خیلی کلاس بالاست. اژدها کت و شلوار مشکی اطو کشیده تمیزی می پوشد که خط اطویش به قول بابام هندوانه را قاچ می دهد. توی جیب کتش همیشه یک ارکیده سفید می گذارد و یک پاپیون زرشکی به گردنش می بندد. بعد با عصای نقره ای دسته صدفی اش توی محله راه می افتد و زنگ خانه ها را یکی یکی به صدا در می آورد و از پشت آیفون با همه احوالپرسی می کند.

پدرم خیلی از او خوشش می آید و می گوید :« واقعا که اژدهای فهمیده ای است!»

اما مادرم که به همه چیز و همه کس مشکوک است، چشم هایش را ریز می کند و می گوید :«سلام گرگ بی طمع نیست. حتما کاسه ای زیر نیم کاسه اش هست.»

من می گویم :«ولی اون که گرگ نیست، اژدهاست!»

و با پدرم بلند بلند می خندیم. مادر به ما چشم غره می رود و ما ماست ها را کیسه می کنیم و زود جلوی خنده امان را می گیریم.

یک روز جمعه که مادرم به خانه ی عزیز رفته و من و پدر تنهاییم، فکر بکری به سر پدرم می زند. توی کله ی پدرم پر است از این فکرهای بکر. با پدر صبحانه ی مفصلی درست می کنیم و منتظر می مانیم. همه چیز حاضر است. نان تازه ی خاش خاشی و پنیر و گردو و عسل و مربا و از همه مهمتر کله پاچه داغ . هر دو هیجان زده ایم و تند تند به ساعت و به در خانه نگاه می کنیم.

ساعت نه که می شود زنگ خانه به صدا در می آید. اژدها بسیار دقیق و وقت شناس است و هر روز سر ساعت نه زنگ خانه ی ما را به صدا در می آورد.

من با عجله به طرف آیفون می دوم، اما پدر زودتر از من خودش را به آیفون رسانده است. پدر با صدایی که از ذوق می لرزد می گوید: بله بفرمایید!

خیلی سعی می کند کلاس بالا حرف بزند.

صدای دو رگه و کلفت و خش دار اژدها بلند می شود:

- سلام گرم و آتشین منو بپذیرید. اژدها هستم! خواستم عرض ادب کرده باشم.

پدر ذوق زده می گوید : «سلام از ماست. بفرمایید در خدمتتون باشیم .» و آیفون را می زند. در با صدای گوشخراشی باز می شد.

اژدها می گوید :«مزاحم نمی شم. فقط خواستم طبق وظیفه سلامی عرض کرده باشم»

پدر با لخندی ملیح می گوید :«خواهش می کنم نفرمایید. چه مزاحمتی! شما مراحمید. یه چایی با هم می خوریم و گپی می زنیم. آقازاده هم خیلی دوست دارن شما رو از نزدیک زیارت کنند.» و به من نگاه می کند. من که در تمام این مدت نیشم باز است و ابلهانه لبخند می زنم سرم را تکان می دهم.

کمی بعد اژدها با ابهت تمام عصا زنان وارد می شود. پدر به طرفش می دود و با او دست می دهد. بعد نوبت من است که با اژدها دست بدهم.

بعد سه تایی پشت میز می نشینیم و پدر کاسه ها را پر از آب کله پاچه می کند. من زیر چشمی به اژدها نگاه می کنم. آب از لب و لوچه اش راه افتاده . چشم های درشت و سیاهش برق عجیبی می زنند. یک آن ترس برم می دارد.

اژدها دهان بزرگش را باز می کند. من می خواهم داد بزنم و بگویم پدر مواظب باش، اما دیر شده است. حالا من و پدرم توی شکم اژدها هستیم. غیر از ما خیلی های دیگر هستند. تقریبا نصف محله توی شکم اژدها هستند. ما منتظریم تا بقیه محله هم به جمع ما اضافه شوند تا دوباره زندگی عادیمان را از سر بگیریم...